roudział 4 wspomnienia i koronacja.

Elsa :
Odkąd odwiedziła mnie Astrid zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami.  Codziennie mnie odwiedzała i dotrzymywała mi towarzystwa. Lecz gdy miałam 17 lat rodzice musięli wypłynąć do Nasturii, królestwa sąsiadującego z Arendell. Niestety, rozpętał się sztorm i statek z rodzicami zatonął. Pogrążyłam się w rozpaczy nie chcąc nikogo widzieć. Po pogrzebie usłyszałam pod drzwiami głos Anny:

Elso?

Wiem, że tam cię znajdę, 

Ludzie pytają co i jak? 

Mówią odwagi i choć ciężko mi 

Chcę otrzeć twoje łzy 

Czy dasz mi znak? 

Nie mamy nic prócz siebie 

Ciebie ja, ty mnie 

Jak mamy dalej żyć? 

Ulepimy dziś bałwana...? 

Przez to chciało mi się jeszcze więcej płakać. Gdy mnie zamknięto w pokoju śpiewała mi to pod drzwiami. Pamiętam jak w ten sposób wyciągnęła mnie z łóżka i to wtedy trafiłam j mocą. Znowu nie mogę nie dam jej znaku bo otworze a pokój cały w lodzie a jeszcze będzie chciała porozmawiać pokłuciy się i znowu jej coś zrobie. Nie, nie skrzywdzę siostry więdz nie otworzę. 

ROK PÓŹNIEJ 

Dziś mam koronację. Boję się tylu ludzi a w dodatku Astrid wczoraj przyleciała i powiedziała, że nie będzie jej bo musi popłynąć z tatą (jej tata jeszcze nie lata na smokach, woli statki) do kogoś tam nie wie kogo po nasiona na role. To już za 30 min. 

Niech nie wie nikt

Nie zdradzaj nic

Żadnych uczuć

Od teraz tak masz żyć...

Bez słów, bez snów

Nie dać się łzom...

Bo dziś mnie nie stać

Na najmniejszy błąd

Lecz to tylko jeden dzień 

Co dalej, któż to wie? 

Niech otworzą wrota już. Tak chcę! 

Niech nie wie nikt

Nie zdradzaj nic  

Żadnych uczuć
Od teraz tak masz żyć 

Bez słów 

Bez słów, bez snów
Łzom nie dać się... 

Tej piosenki nauczył mnie tata gdy miałam 10 lat  bardzo się przydaje bo gdy ją śpiewam poskaramiam moc. A teraz juz czas. Koronacja.